കറുത്ത മൃദുലമായ ചിറകുള്ള 

മൌനമെന്ന കിളി, 

എന്തിനെന്നെ കൊത്തികൊണ്ട് 

അതിരുകളില്ലാത്ത 

ആകാശ ചെരുവിലൂടെ 

പറക്കുന്നു ?? 

അവിടമാകെ ചിറകൊടിഞ്ഞ 

 നഷ്ട സ്വപ്നങ്ങളുടെ 

വിഹാരകേന്ദ്രമാണ് ..

എനിക്ക് വാക്കെന്ന കിളിയുടെ 

തടവറയിൽ 

സ്വതന്ത്രമായി വിഹരിക്കണം  ..

പറയാത്ത വാക്കുകളുടെ 

പ്രണയത്തുടിപ്പിന്റെ ചുവപ്പ് പോലെ

കളകള മൊഴുകുന്ന അരുവിതൻ കരയിലെ 

ഇളം വെയിലേറ്റു കിടക്കുന്ന 

ഒരു നുറുങ്ങു സ്വപ്നതുണ്ട്‌ പോലെ ..

മഴ ഉപേക്ഷിച്ച് പോയ 

ഒരു കുഞ്ഞു തുള്ളിയിൽ വിരിയുന്ന 

മഴവിൽ നനവ്‌ പോലെ ..

ഞാൻ നട്ടു പിടിപ്പിക്കുന്ന 

സ്വപ്നചെടികളിൽ എല്ലാം 

പൂക്കുന്നത് നിന്റെ പ്രണയ പൂക്കളെന്നു 

എഴുതാത്ത കവിതയിലെ വാക്കുകൾ മൊഴിയുന്നു 

തൂലികയിലൂടോഴുകുന്ന കരളില്ന്റെ കാതലിനോട് ..

അസ്ഥികൾ പൂക്കുന്ന 

താഴ്വാരത്തിൽ 

ആത്മാക്കൾ  ചുംബിക്കുന്ന സെമിത്തേരിയിൽ,

നീ എന്നിൽ അലിയുന്ന യാമത്തിൽ, 

എല്ലാം കാണുന്ന കണ്ണുകൾക്കപ്പുറത്ത്

സൂര്യനെ വലം വെച്ചൊരു ഭൂമി കറങ്ങുന്നു ..

പ്രണയാമൃതം ഊറ്റികുടിച്ച 

രക്തരക്ഷസ്സ്  

കറുത്ത സുന്ദരിയുടെ മേനിയിൽ 

അധരം കൊണ്ട് അലങ്കാരങ്ങൾ 

ചാർത്തുന്നു ..

ഭിക്ഷ തേടി മോക്ഷം നേടി 

ജന്മാന്തരങ്ങളായി അലയുന്നൊരു 

സമാധി 

ബോധിവൃക്ഷച്ചുവട്ടിൽ 

ശിവഗംഗയെ ആവാഹിച്ച് 

പുനർജനിക്കുന്നു ..